رابطه گشتاور نسبی ایزوکینتیک مفاصل ران، زانو و مچ پا با ارتفاع پرش با پای راهنما در مردان جوان

هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین گشتاورهای نسبی ایزوکینتیک مفاصل ران، زانو و مچ پا با ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما در مردان جوان بود. روش ها: 27 مرد ورزشکار دانشگاهی با میانگین سن، قد و وزن به ترتیب برابر 5/3±25/0 سال، 8/7±178/5 سانتی متر و 7/10±75/7 کیلوگرم به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. گشتاور ایزوکینتیک مفاصل ران، زانو و مچ پا و همچنین ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما به ترتیب توسط دینامومتر ایزوکینتیک biodex system pro 4)، ساخت کشور آمریکا) و دستگاه دیجیتال آزمون پرش عمودی اندازه گیری شدند. برای تعیین ارتباط بین داده ها از آزمون همبستگی پیرسون با سطح معنی داری کمتر از 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند بین ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما با گشتاورهای فلکشن (0/047 p= و 0/39 r=) و اکستنشن (0/003 p= و r= 0/55) مفصل ران پای راهنما، گشتاور اکستنشن مفصل ران پای اتکا (p=0/02 و r=0/45) و گشتاورهای فلکشن (p=0/019 و r=0/45) و اکستنشن  مفصل زانوی پای اتکا (p=0/006 و r=0/52) ارتباط معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که گشتاورهای نسبی فلکشن و اکستنشن مفاصل ران پای راهنما و زانوی پای اتکا و همچنین گشتاور نسبی اکستنشن ران پای اتکا بر ارتفاع پرش با پای راهنما تأثیر دارد. بنابراین در طراحی برنامه های تمرینی برای ورزشکارانی که ماهیت پرش در رشته ورزشی آنها به صورت پرش با پای راهنما است، باید به قدرت مفاصل ران و زانو توجه ویژه ای نمود.